اضطراب یكی از هیجانات طبیعی زندگی انسان است و در حد اعتدال پاسخی سازش یافته تلقی می‌شود. زمانی كه این احساس ناخوشایند می‌شود زمینه‌ساز درمانده و ناتوان‌ شدن فرد می‌شود و در حقیقت می‌توان گفت اضطراب علامت هشداردهنده‌ای است كه خبر از خطرى قریب‌الوقوع مى‌دهد و فرد را براى مقابله آماده مى‌كند. برخی اضطراب‌های دوران كودكی، نوجوانی و جوانی را می‌توان بهنجار دانست و تأثیر مثبت آنها بر فرآیند رشد قابل پذیرش است. اما زمانی كه اضطراب مزمن و مداوم شود مخرب است و می‌توان آن را منبع شكست و استیصال دانست.
بعضی از كودكان همیشه نگرانند و نگرانی آنها در مورد هرچیزی اتفاق می‌افتد و ممكن است دچار اختلالی به نام «اضطراب فراگیر» شوند. در این نوع اختلال اضطراب گسترده است و كودكان احتمالا هرگونه رویداد تهدیدآمیز در كتاب، سینما یا تلویزیون را پیدا می‌كنند و آن را به خودشان نسبت می‌دهند. همیشه بدترین پیامدهای احتمالی را پیش‌بینی می‌كنند و توانایی خود را برای مقابله با موقعیت یا رویدادهای ناخوشایند را دست‌كم می‌گیرند. این كودكان اعتماد‌به‌نفس پایینی دارند و نمی‌توانند نگرانی خود را كنترل كنند. از این رو به صورت مكرر دچار بحران‌های مختلفی می‌شوند. ملاك تشخیص اختلال اضطراب فراگیر عبارتند از:
اضطراب و نگرانی (انتظار توام با دلواپسی) درباره تعدادی از رویدادها یا فعالیت‌ها كه بیشتر روزها برای حداقل شش ماه وجود داشته باشند.
كنترل نگرانی برای شخص دشوار است.
اضطراب و نگرانی حداقل همراه با سه مورد از این موارد باید وجود داشته باشد: بی‌قراری یا هیجان‌زدگی یا عصبانی بودن، خیلی زود خسته‌شدن، در تمركز مشكل داشتن یا احساس خالی شدن ذهن، تحریك‌پذیری، انقباض عضلانی و اختلال خواب.
علاوه‌بر نشانه‌های فوق علائمی مانند سردرد، دل‌درد، انقباض عضلانی و لرزش رایج‌ترین نشانه‌های گزارش شده به شمار می‌رود.
این اختلال در بین دختران و پسران به یك اندازه شایع است و در سنین پنج تا 11 سالگی متداول‌تر است و تعداد نشانه‌های اختلال در كودكان بزرگ‌تر بیشتر است و 3 تا 6 درصد كودكان به این اختلال مبتلا هستند.
برای درمان لازم است ابتدا علل بروز اختلال شناسایی شود و در صورت لزوم دارودرمانی صورت می‌گیرد و سپس با توجه به جنسیت و سن، مداخله‌های روان‌شناختی و بازی‌درمانی و رفتاردرمانی انجام می‌شود.