یكی از امتحانات مهم برای دانش‌آمــوزان و خانواده‌های آنها، شركت كردن در كنكور است و علاوه بر والدین، اولیای آمــوزشی مدارس و مشاوران تحصیلی نیز روی دانش‌آموزان فشار می‌آورند تا برای كسب نتیجه مطلوب بسیار تلاش كنند.
ساعات مطالعه طولانی و اردوهای مطالعاتی و همایش‌های نكته و تست و مشاوره‌های درسی نیز جزو برنامه زندگی دانش‌آموز كنكوری قرار می‌گیرد و باعث می‌شود دانش‌آموز شرایط خاصی را سپری كند.
بعضی از خانواده‌ها از شركت كردن در تفریحات و مهمانی‌های خانوادگی نیز خودداری می‌كنند و شرایط را به گونه‌ای فراهم می‌كنند تا فرزند آنها فقط درس بخواند و همه این موارد عاملی است كه اگر مدیریت نشود باعث می‌شود دانش‌آموز هم در حین درس خواندن و هم پس از كنكور دچار ترس، اضطراب و افسردگی شود.
یكی از حالت‌هایی كه دانش‌آموزان بعد از كنكور تجربه می‌كنند احساس افسردگی و گاهی خشم است و چنانچه در مورد كنكور از آنها سؤال شود عصبانی می‌شوند یا احساس بدی به آنها دست می‌دهد.
به خصوص آن دسته از دانش‌آموزانی كه برای كنكور وقت كافی در نظر نگرفته یا به اندازه كافی تلاش نكرده‌اند ممكن است دچار افسردگی شوند یا زمانی كه دانش‌آموز معتقد است آزمونی را كه داده چندان سخت نبوده و می‌توانسته از پس آن برآید، بیشتر دچار احساس غم و خشم می‌شود و این علائم در آنها مشهود است:
احساس غم مداوم
اضطراب
ناآرامی و بی‌قراری
مرور افكار ناامید‌كننده
تغییر در روند خواب و اشتها
زود از كوره دررفتن
برخی دانش‌آموزان به‌رغم تلاش‌های زیادی كه انجام داده‌اند اگر به هر دلیلی از نوع پاسخ دادن خود ناراضی باشند نیز دچار حالت افسردگی می‌شوند و همچنین دانش‌آموزانی كه اعتماد به نفس پایینی دارند نیز حتی با این‌كه ممكن است امتحان خود را خوب داده باشند، خود را بدشانس می‌دانند و تصور می‌كنند سایر افراد نتیجه بهتری نسبت به آنها كسب خواهند كرد.
خانواده‌ها نقش زیادی در ماندگاری استرس و حالات افسردگی دانش‌آموز دارند و چنانچه اقدام به سرزنش كنند (درست درس نخواندی؛ وقتت را هدر دادی، چقدر گفتیم بخوان، عرضه نداشتی، بقیه از تو جلوترند و…) به اختلالات روحی دانش‌آموز دامن می‌زنند. بنابراین لازم است علاوه بر درمان فردی، در صورت لزوم خانواده درمانی نیز صورت گیرد.