انسان موجودی اجتماعی است و یکی از طبیعی ترین رفتارها در انسانها معاشرت کردن و روابط اجتماعی است. یکی از مسائلی که برخی از افراد با آن روبرو می شوند ترس از معاشرت و ترس از گفتگو کردن و حرف زدن با دیگران است. این افراد غالبا خجالتی به نظر می رسند و در بزرگسالی رفتار اجتماعی آنها متناسب با سنشان نیست.
اضطرابی که افراد در حضور در اجتماع تجربه می کنند در بیش از 12 درصد جمعیت وجود دارد و طبیعی به نظر می رسد اما بعضی از افراد در ارتباط با اطرافیان و هم‌سن و سالانشان دارای مشکلات بسیار جدی از قبیل احساس اضطراب یا ترس شدید هستند و بیشتر زندگی خود را در حالت انزوا به سر می برند و از داشتن روابط اجتماعی پرهیز می کنند.
بیشتر افراد وقتی برای اولین بار در جمعی حضور پیدا می کنند ممکن است ابتدا احساس راحتی نداشته باشند و یا زمانیکه برای اولین بار کنفرانس می دهند و یا می خواهند جلوی جمع صحبت کنند، استرس دارند اما این حالتها رفته رفته کاهش می یابد و با تکرار فرد به تسلط می رسد. اما برخی از افراد مشکلشان فراتر است و بنابراین دلایل از حضور در جمع فرار می کنند:
اضطراب اجتماعی
اعتماد به نفس پایین
ترس از تمسخر
ترس از تایید نشدن
ترس از محبوب نبودن
احساس عدم امنیت در جمع
ترس از مورد ارزیابی قرار گرفتن و احساس بی کفایتی
و همچنین این نوع رفتار گاهی به دلیل بزرگ منشی بیش از و احساس فخرفروشی و بالاتر بودن از دیگران، ایجاد می شود.
در اضطراب اجتماعی فرد احساس می کند که وقتی در جمع شرکت کند، توسط دیگران مورد بررسی قرار می گیرد و این افراد تمایلی برای آغاز ارتباط با دیگران ندارند و اگر در جمع نیز شرکت کنند، غالبا صحبت نمی کنند و یا مدام مراقب واکنش و رفتار دیگران هستند و پس از اینکه جمع را ترک می کنند، روزها و ساعتهای طولانی به اتفاقاتی که در آن جمع رخ داد فکر می کنند و غالبا از رفتار و عکس العمل خودشان راضی نیستند.
این افراد از خطای شناختی رنج می برند و ذهن آنها اتفاقات کوچک و ساده را بزرگنمایی می کند و مشکلات را تعمیم می دهند و از اینکه در یک جمع مرکز توجه باشند گریزان هستند. آنها نمی توانند حتی در جمع به راحتی غذا بخورند و یا مکالمه تلفنی داشته باشند. برای درمان لازم است تا از رفتاردرمانی و درمانهای شناختی بهره گرفته شود.