یکی از مسائلی که بسیاری از والدین را درگیر کرده، مجازی‌بودن کلاس‌های فرزندانشان است. با توجه به این‌که آموزش قبلا به‌صورت حضوری بوده، اکنون نحوه برخورد با فرزند خود را نمی‌دانند. به‌علاوه درگیر این نگرانی نیز هستند که فرزند آنها سرکلاس مجازی متوجه صحبت معلم نشود و برخی مواقع ممکن است تصور کنند فرزندشان در یادگیری درس‌ها و مطالب مشکل دارد.
یادگیری، تغییر نسبتا پایداری است که بر اثر تجربه و ارتباط با محیط به‌وجود می‌آید و در شرایط فعلی نوع ارتباط با محیط به‌صورت غیرحضوری است؛ بنابراین یادگیری مجازی تغییری است که باید پایدار باشد و در ذهن باقی بماند و در تعامل با محیط مجازی صورت بگیرد.
در این نوع آموزش هم روش همزمان وجود دارد و هم روش غیرهمزمان. در روش همزمان، دانش‌آموز یا یادگیرنده، تبادل زنده اطلاعات با آموزش‌دهنده دارد و البته ممکن است اگر با دقت به مطالب همزمان گوش نکند یا حواسش پرت شود، مطلب را به‌درستی یاد نگیرد. در روش غیرهمزمان، فرد اطلاعات را به‌صورت فایل تصویری یا شنیداری دریافت می‌کند و این امکان برای او فراهم می‌شود که چندبار مطالب را گوش دهد. ولی ممکن است حوصله نداشته باشد برای دیدن و شنیدن مطالب وقت بگذارد.
آنچه لازم است در افراد تقویت شود، نحوه بهره‌بردن از آموزش همزمان در فضای غیرحضوری و نحوه کنترل خود برای گوش‌دادن و وقت‌گذاشتن برای فایل‌های غیرهمزمان است.
کنترل‌ دانش‌آموزانی که در پایه‌های پایین‌تر درس می‌خوانند متفاوت‌تر است و آنچه در سنین نوجوانی و پایه‌های بالاتر باعث می‌شود تا والدین درگیر شوند، سرکشی و حرف گوش‌نکردن فرزندشان است. همچنین امکان تقلب‌کردن بچه‌ها در امتحان‌های مجازی نیز باعث‌شده تا تنش بین آنها و فرزندانشان افزایش یابد.
برای یادگیری اصولی لازم است فرهنگ‌سازی صورت گیرد و از روش‌های تقویتی و الگوهای صحیح مبادله رفتاری استفاده شود تا دانش‌آموزان و حتی دانشجویان به مهارت خودتنظیمی دست یابند و بتوانند زمان خود را مدیریت کنند و از عوامل حواس‌پرتی فاصله بگیرند.
ایجاد این فرآیند نیاز به فضای بدون تنش و اضطراب دارد. برخی نیز برای جاماندن از مطالب تدریس‌شده دچار اضطراب و تنش هستند یا به دلیل خجالتی‌بودن، مشارکت کلاسی آنها به حداقل می‌رسد؛ بنابراین لازم است از روش‌های انگیزشی و مهارت خودکنترلی استفاده شود تا تنش درون خانواده کاهش یابد.