ترس در بیشتر انسان‌ها وجود دارد و می‌تواند حالت منطقی یا غیرمنطقی به خود بگیرد. زمانی كه ترس افراد از یك شیء یا یك موقعیت حالت غیرمنطقی و افراطی به خود بگیرد، می‌توان گفت كه بیمارگون است و ممكن است جزو دسته اختلالات فوبی یا ترس مرضی قرار بگیرد.
برخی ترس‌های منطقی احتیاط محسوب می‌شود (مثل ترس از رانندگی با سرعت بالا یا ترس از تخلفات اجتماعی) و برخی از ترس‌ها نیز وجودشان منطقی نیست و بیشتر مانع انجام امور روزانه فرد می‌شود.
حوادثی كه در جامعه رخ می‌دهد می‌تواند بازتاب‌های روانشناختی متعددی را ایجاد كند.
مثلا شنیدن خبر سقوط یا سانحه‌های هوایی در مورد افرادی كه دچار فوبی پرواز یا ترس شدید از سفر با هواپیما یا ارتفاع هستند، می‌تواند شرایط را بدتر كند یا حتی در افراد عادی نیزممكن است علائم ترس مرضی بروز كند و باعث شود از سفرهوایی پرهیز كنند یا نشانه‌هایی از ترس‌های بیمارگون از خود بروز دهند.
چنانچه این نگرانی با علائم جسمی شدید همراه شود باید مورد بررسی قرار گیرد.
فردی كه دچار فوبی است در موقعیت‌هایی مانند (ارتفاع، حیوانات، پرواز، تزریق آمپول، دیدن خون و…) دچار ترس و اضطراب شدید می‌شود كه حتی در كودكان می‌تواند با میخكوب شدن یا قشقرق یا چسبیدن به والدین و مراقبان ابراز شود و این در حالی است كه فرد در تمام زمان‌ها در آن موقعیت خاص دچار این حالت می‌شود و حداقل شش ماه یا بیشتر طول می‌كشد.
این اضطراب باعث نابسامانی در زندگی فرد می‌شود و همواره فرد تلاش می‌كند تادر آن موقعیت قرار نگیرد و ترس و اضطراب ایجاد شده یا احساس خطری كه فرد می‌كند با زمینه‌های اجتماعی و فرهنگی تناسب ندارد و عملكرد شغلی و اجتماعی و سایر جنبه‌های زندگی فرد تحت تاثیر قرار می‌گیرد.
برای درمان می‌توان بر اساس نوع علائم و تشخیص از روش‌هایی مانند مواجه درمانی (مواجه كردن تدریجی فرد با شیء یا موقعیت هراس‌آور)؛ حساسیت‌زدایی سیستماتیك (تركیب آرام‌سازی ماهیچه‌ها همراه با تجسم محرك‌های ترس‌آور)؛ بازسازی شناختی و درمان‌های نگرشی (شناسایی و ایجاد تغییر افكار غیرمنطقی و باورهای غلط فرد) بهره گرفت. همچنین ازطریق یادگیری مشاهده‌ای و مدلینگ یا سایر روش‌های درمانی استفاده می‌شود تا فرد بتواند ترس خود را از بین ببرد و درصورت لزوم از دارودرمانی نیز
استفاده می‌شود.