تفكر یكی از فرآیندهای عالی ذهن ماست و می‌تواند زندگی مان را هدایت كند. اگر افكارمان منسجم نباشد، باعث می‌شود سردرگم، آشفته و در نهایت دچار پراكندگی فكری شویم. پراكندگی افكار می‌تواند باعث شود فرد نتواند امور زندگی خود را به‌درستی هدایت كند و احتمال دارد از اهداف و برنامه‌های واضح زندگی خود جا بماند.
این افراد دچار اضطراب پنهان و خلق پایین هستند و تمركز آنها هنگام انجام كارها پایین است و از خودشان راضی نیستند.
افرادی كه دچار پراكندگی فكری هستند زمان را از دست می‌دهند و ممكن است در طول روز ساعت‌ها غرق در افكار خود باشند و تا به خودشان می‌آیند، می‌بینند چند ساعت گذشته، اما هنوز هیچ كاری انجام نداده‌اند. حتی فرد در جریان این
فكر كردن‌ها ممكن است افكار خود را به زبان بیاورد و به اصطلاح با صدای بلند فكر كند یا با خودش حرف بزند و حتی ممكن است بعد از سپری شدن زمان سر خودش داد بزند و به مغزش بگوید متوقف شو، دیگر نمی‌خواهم فكر كنم!
حالت‌های متفاوتی در پراكندگی فكر به چشم می‌خورد: ممكن است فرد نتواند مشخص كند كه به چه چیز فكر می‌كرده و زمانی كه از او سؤال می‌پرسیم، می‌گوید فقط فكرم مشغول است و نمی‌دانم به
چه چیزی فكر می‌كردم.
گاهی نیز یك فكر تكراری و بعضا خطرناك یا مخرب به صورت مداوم در ذهن فرد مرور می‌شود و فرد را به خستگی روانی می‌رساند كه در این حالت‌ها احتمال ابتلا به وسواس فكری بیشتر است، اما فقط با یك علامت نمی‌توان وسواس فكری را تشخیص داد.
برای این‌كه بتوانید به افكار خودتان نظم بدهید، لازم است ابتدا مشخص شود دچار وسواس فكری هستید یا فقط مشغولیت ذهنی دارید.
در صورت وسواس داشتن لازم است از درمان‌های تركیبی استفاده شود و علاوه بر دارو درمانی از درمان‌های روانشناختی نیز استفاده شود، اما چنانچه پراكندگی فكر دارید، لازم است با استفاده از روش‌های شناخت‌درمانی، سبك زندگی خود را اصلاح و مشخص كنید نوع افكار شما درباره چه موضوعی است و چقدر می‌توانید برای افكار خود راهكار بیابید یا برنامه‌ریزی كنید و با دسته‌بندی افكارتان، عملكردتان را
بهبود دهید.