ریشه های فحاشی:یكی از انواع خشونت‌ها، خشونت كلامی است. خشونت و سوءرفتار كلامی فقط به فحاشی محدود نمی‌شود؛ بلكه انواع بی‌عفتی‌های كلامی و شوخی‌های آزاردهنده و تمسخر و تحقیر، انتقادهای بیش از حد و ظالمانه و قهر و سكوت‌های طولانی را در برمی‌گیرد. در بین خشونت‌های كلامی، بددهنی و فحاشی بیشتر از همه آزاردهنده است و با بازخوردهای شدیدتر روبه‌رو می‌شود.

فحاشی راهی سریع برای ابراز خشم محسوب می‌شود كه ممكن است به دلیل هویت جمعی یا گروهی (خصوصا در سنین جوانی و نوجوانی) شایع شود و در طول زمان باقی بماند. افراد بددهنی كه اقدام به فحاشی می‌كنند، توضیحی كه برای رفتار خود ارائه می‌دهند این است «چون عصبانی شدم، فحش دادم!

معمولا افراد به دلایل مختلفی بددهنی می‌كنند: ناكام شدن در مقابل خواسته، احساس خشم و عصبانیت، احساس درد (مثلا جایی از بدن‌شان ضربه می‌خورد)، احساس خطر یا احساس این‌كه دیگران می‌خواهند به‌آنها زور بگویند مثلا نسبت به نحوه رانندگی دیگران، احساس هویت و حضور در جمع همسالان، جلب توجه و خودنمایی، شوخی و خندیدن، تحقیر و توهین و اعمال نظر، رسیدن به یك خواسته و ترس و احساس ناامنی.

برخی از افراد هم بدون این‌كه ناراحت باشند فحاشی و بددهنی می‌كنند و می‌توان گفت كه استفاده از الفاظ ركیك و ناشایست جزو ادبیات عادی و روزمره آنها به‌شمار می‌رود. این افراد ممكن است لزوما از دشنام استفاده نكنند، اما غالبا الفاظ ناشایست استفاده می‌كنند و حتی حین استفاده از این الفاظ می‌خندند و خود را فردی رك و راحت می‌دانند!

بددهنی باعث می‌شود میزان محبوبیت فرد كاهش یابد و جایگاه اجتماعی او به خطر بیفتد. همچنین باعث می‌شود حرف فرد پذیرفته نشود و حتی اگر حرف او درست باشد، به دلیل این‌كه با دشنام‌گویی همراه بوده است، پذیرفته نمی‌شود. فحاشی نشانی از ضعف شخصیتی یك فرد است و نیاز دارد تا در زمینه رفتار بین‌فردی درمان شود. این نوع رفتار باعث به خطر افتادن روابط شخصی، اجتماعی، خانوادگی، عاطفی و زناشویی می‌شود.

برای درمان لازم است تا ابتدا علل بددهنی و فحاشی فرد شناسایی شود و خود فرد تصمیم بگیرد تا رفتارش تغییر كند. همچنین در صورت لزوم، فرد علاوه‌بر روان‌درمانی و رفتاردرمانی، اگر دچار خشم شدید و بیمارگون و غیرقابل كنترل است، لازم است تا برای مداخله دارویی ارجاع شود.