انسان موجودی است که خواسته‌ها و انتظاراتی دارد که این خواسته‌ها از زمان به‌ دنیا آمدن در سطوح مختلف در فرد وجود دارد و با افزایش سن، خواسته‌ و انتظارات فرد تغییر می‌کند.
معمولا انتظارات اولیه افراد از والدین یا مراقبان فرد است و به‌مرور این انتظارات روی هویت خود فرد نیز متمرکز می‌شود و نهایتا بر روابط اجتماعی او تاثیر فراوان می‌گذارد.

قرار نیست انسان هیچ‌گونه خواسته‌ای در زندگی نداشته باشد اما باید توجه داشت برخی از انتظارات می‌تواند برای سلامت روان فرد مخرب باشد و روابط بین‌فردی و اجتماعی فرد را به خطر بیندازد. این انتظارات ممکن است در اختیار یا کنترل خود فرد باشد یا نباشد.

آن دسته از انتظاراتی که در کنترل خود فرد نیست و به محیط بیرونی و افراد دیگر مربوط است، صدمه بیشتری به فرد می‌زند زیرا احتمال برآورده نشدن آن همواره
وجود دارد. در مورد انتظار از خود نیز چنانچه، توقعات و خواسته‌های فرد متناسب با شرایط جسمانی، هوش، توانایی، تلاش و امکانات فرد نباشد، در آن صورت نیز فرد آسیب خواهد دید.

برآورده نشدن خواسته‌ها باعث می‌شود تا فرد احساس افسردگی و سرخوردگی کند و اضطراب و بیقراری و خشمی که تجربه می‌کند باعث می‌شود رفتارهای مخرب نیز از خودش بروز دهد. این رفتارها می‌تواند تا جایی ادامه پیدا کند که روابط بین‌فردی و حتی ارتباط‌های زناشویی و خانوادگی نیز
از بین برود.

برای حفظ سلامت روان لازم است تا انسان ابتدا خواسته‌ها و انتظارات خود را از خودش، اطرافیانش، اجتماع و محیط‌هایی که در آن زندگی می‌کند مرور کند.
این انتظارات نیاز به خوش‌بینی همراه با واقع‌نگری دارد. باید توجه داشت که توجه نکردن به واقعیت یا منفی‌اندیشی بیش از حد می‌تواند صدمات جدی به فرد وارد کند. همچنین توصیه می‌شود که فرد از بازسازی شناختی استفاده کند و ریشه خواسته‌های مخرب خود را در روان‌درمانی یافته و سپس حل کند.