شیرین زبانی کودکان در اوایل دوران رشد جذاب است و تلفظ نکردن صحیح کلمات به بامزه تر شدن کودک منجر می‌شود. به همان اندازه که بامزه بودن کودک مهم است، تلفظ صحیح کلمات در مراحل رشد حائز اهمیت است. گویش در کودکان نوگ زبانی یکی از این اختلالات است.

اصولا والدین تمایل دارند فرزند آنها در بیشتر زمینه‌ها عملکرد بالایی داشته باشد و پذیرش هر گونه نقصی برای آنها دشوار است. یکی از مشکلاتی که کودکان حین رشد با آن روبه‌رو می‌شوند، آواهای گفتاری است که ممکن است رفته رفته در بیان کلمات مشکل ایجاد کند و ذهن والدین را درگیر سازد.

گفتار در کودکان معمولی که در حال رشد هستند، در چهار سالگی باید قابل فهم باشد و این در حالی است که در دو سالگی ممکن است فقط ۵۰ درصد گفتار کودک قابل درک باشد. در هفت سالگی باید بیشتر آواهای گفتار مطابق هنجارهای سنی و اجتماعی بوضوح تولید و بیشتر واژه‌ها به دقت تلفظ شوند. اصواتی که بیشتر از همه نادرست تلفظ می‌شوند عبارتند از: ل، ر، س، ز، ث، چ، ژ.

تلفظ نادرست هر کدام از این اصوات را تا محدوده هشت سالگی می‌توان طبیعی قلمداد کرد. با توجه به این که لازمه یادگیری توانایی خواندن است، بنابراین بیان صحیح کلمات و مشکلات حوزه خواندن اهمیت بیشتری پیدا می‌کند.

خواندن فرآیندی پیچیده و عالی است که اجزای متفاوتی را دربر می‌گیرد و در فرآیند یادگیری بحث خواندن مطرح می‌شود. یادگیری برای خواندن شامل دو فرآیند اساسی است: فرآیند اول «رمزگردانی کلمات» است یعنی یادگیری تبدیل توالی حروف به کلمات آشنا و معنادار و فرآیند دوم «درک معانی کلمات» است. وقتی کودک، مهارت‌های خواندن را کسب می‌کند، در واقع یاد می‌گیرد چگونه از این فرآیندهای خواندن استفاده کند.

یعنی هنگام خواندن، به طور همزمان به رمزگردانی کلمات و معنای متن توجه می‌کند. برخی کودکان در فرآیند رشد سنی خود تعدادی از کلمات را با شیوه خاصی تلفظ می‌کنند که به آنها تکلم نوک زبانی تلفظ نادرست صداهای صفیری یا سوت مانند، به اصطلاح سین، شین می‌گویند و این مساله بسیار شایع است که امکان دارد الگوهای جریان هوای جلویی در دهان نیز به این مساله شدت بخشد. غالب این نوع تلفظ تا قبل از نوجوانی درمان می‌شود و در ۱۳ درصد موارد ممکن است تا بزرگسالی ادامه یابد.

برخی مهارت‌ها به ادا کردن درست واژه‌ها کمک می‌کند. مانند جویدن، حفظ حالت بسته دهان و فین کردن که در حین رشد باید به آنها توجه شود. همچنین برای درمان باید ریشه مشکل «آوای گفتاری» مشخص شده و سپس متناسب با سن کودک مداخلات در حوزه گفتار درمانی و درمان‌های روان شناختی به صورت انفرادی و گروهی آغاز می‌شود.

رفتاردرمانی و استفاده از الگوهای تقویت و پاداش توصیه می‌شود و در فرآیند درمان علاوه بر درمان کودک، لازم است جلسات خانواده درمانی با والدین و مراقبان کودک نیز تشکیل شود تا نحوه برخورد با کودک آموزش داده شود. البته والدین نباید حین درمان از جملات سرزنشی و تحقیرآمیز استفاده کنند.