یكی از بخش‌های زندگی انسان، خواب است كه در طی آن سطح هوشیاری افراد كاهش پیدا می‌كند و ادراك حسی آنها نسبتا معلق شده و فعالیت عضلات به صورت ارادی تقریبا متوقف می‌شود. خواب باعث می‌شود تا خستگی افراد كاهش یابد و انرژی صرف‌شده در طی بیداری، مجددا به افراد بازگردانده شود.
انسان در فرآیند خوابیدن مراحل مختلفی را تجربه می‌كند. در طی اولین مرحله خواب، فرد هنوز نسبتا هوشیار است و امواج مغزی كه تولید می‌شود از نوع بتا هستند كه نسبتا سریع‌ هستند. در این مرحله احساس‌های عجیب و واضحی را تجربه می‌كنیم كه توهم‌های پیش از خواب نامیده می‌شوند. در واقع این مرحله، بین خواب و بیداری است.
باید اشاره كرد افراد بزرگسال به‌طور متوسط به هفت تا هشت ساعت خواب شبانه نیاز دارند. اما آنچه برای برخی از افراد اتفاق می‌افتد، احساس نیاز به خواب است در حالی كه از لحاظ مدت‌زمان خواب، نیاز فیزیكی برای خوابیدن ندارند. این افراد مدام این احساس را دارند که می‌خواهند بخوابند و میزان انرژی آنها در طول روز پایین است. احساس خواب‌آلودگی می‌تواند به دلایل متفاوت ایجاد شود كه یكی از آنها استرس‌های روزمره است. اگر فردی دچار استرس روزمره مداوم باشد ممكن است دچار بی‌خوابی یا خواب‌آلودگی شود. بدن این افراد تحت تاثیر استرس، هورمون آدرنالین بیشتری ترشح می‌كند و احساس خواب‌آلودگی در آنها افزایش می‌یابد. استرس بخش جدایی‌ناپذیر زندگی انسان‌هاست و شیوه مقابه با آن مهارتی است كه می‌توان آن را یاد گرفت. كیفیت خواب افراد پراسترس پایین است و بیشتر مواقع خسته و تحریك‌پذیر هستند. حتی با وجود این‌كه ممكن است ساعات زیادی در رختخواب سپری كنند، اما خستگی و خواب‌آلودگی آنها كاهش نمی‌یابد. استرس‌ها علاوه‌بر خواب، باعث كاهش تمركز حافظه و آشفتگی روانی می‌شود و در صورت تداوم می‌تواند باعث ایجاد بی‌قراری، خشم و افسردگی در افراد شود. برای كاهش احساس خواب‌آلودگی ابتدا لازم است تا فرد از لحاظ فیزیولوژی و جسمانی و میزان ویتامین‌ها و بیماری‌های زمینه‌ای مورد بررسی قرار گیرد. چنانچه مشكل جسمانی وجود نداشته باشد، لازم است علل روانی خواب‌آلودگی فرد بررسی شود تا با تغییر سبك زندگی و شناسایی عوامل برهم‌زننده آرامش روانی، اقدام به درمان كرد. در این مسیر علاوه‌بر دارودرمانی، حتما از روان‌درمانی و درمان‌های روان‌شناختی برای بیمار استفاده می‌شود.