برخی از افراد زمانیکه در شرایط دشوار قرار می گیرند، توان مقابله ندارند و خودشان را می بازند. چنانچه فرد توانایی اداره خود را نداشته باشد، دچار اضطراب و ترس، احساس بی کفایتی و ناامیدی می شود و عزت نفس او صدمه می خورد و نهایتا از سلامت روان فاصله می گیرد.مهارت تاب آوری چیزی است که همه انسان ها باید به آن دست یابند.

برای اینکه افراد بتوانند شرایط سخت را تحمل کنند، لازم است تا “تاب آوری” در آنها تقویت شود. تاب آوری فرایند مقابله و سازگاری موفقیت آمیز در برابر شرایط چالش بر انگیز و تهدید کننده زندگی است به عبارتی نوعی سازگاری مثبت در برابرشرایط ناگوار است و ایجاد آن در افراد خصوصا از زمان کودکی تاثیر بسزایی در سازگاری با شرایط مختلف زندگی و سلامت روان دارد.

افراد “تاب آور” مهارتها ، خصوصیت ها وتوان مندی هایی دارند که آنها راقادر می سازد با سختی ها ، مشکلات و چالش ها سازگار شود وبر رویدادهای پراسترس غلبه کنند. آنها غالبا ازثبات هیجانی برخوردارند و هم به جنبه های بیرونی تمرکز می کنند از مهارتهای حل مسئله استفاده می کنند و هم تمرکز بر درون دارند یعنی از عزت نفس قوی، اعتماد به نفس بالا و خودپنداره مثبت بهرمند هستند.

کودکانی که توانایی مقابله با استرس را ندارند در تاب آوری ضعیف تر هستند و برای شکل گیری تاب آوری در کودکان لازم است تا محیطی که در آن زندگی می کنند محیط حمایتی باشد و دلبستگی ایمن داشته باشند. همچنین کودکانی که در محیط های ناامن هستند و احساس شایستگی نمی کنند و توانایی و تسلط کافی برای شرایط جدید و غیرقابل پیش بینی را ندارند، در زمینه تاب آوری ضعیف تر هستند و ناسازگارو آسیب پذیرترند.

این کودکان به دلیل ضعیف بودن ، در شرایط دشوار علائمی مانند اضطراب شدید و بی قراری، گریه مداوم، اصرار بر ترک شرایط، قشقرق راه انداختن و یا درخودفرورفتن را از خودشان بروز می دهند.

هر چه حس خودکارآمدی حس کنترل و تسلط ، همراه با درک محدودیت ها و توانایی های شخصی فرد بالاتر باشد می تواند تاب آوری بیشتری داشته باشد و کودکانی که از لحاظ روانی تاب آور هستند، احساس خوشبینی بیشتری دارند و خلاقانه می توانند با شرایط مواجه شوند و کمتر دچار آشفتگی روانی می شوند.

برای ایجاد مهارت تاب آوری لازم است تا ابتدا محیط خانواده و محیطی که کودک در آن پرورش پیدا می کند امن و کم تنش باشد. کودکان استرس های والدین را ادراک می کنند و والدینی که خودشان توانایی اداره کردن خود را در شرایط دشوار ندارند و ذهن آنها فاجعه ساز است و در شرایط ناکام کننده بشدت مضطرب و نگران می شوند، اعتماد به نفس فرزند خود را نیز پایین می آورند.

چنانچه علایم بالینی کودک و یا نوجوان و یا حتی فرد بزرگسال، در مواجه باشرایط دشوار، شدید باشد لازم است تا مداخلات روانشناختی و در برخی موارد که علایم شدید است، در صورت لزوم دارودرمانی صورت بگیرد و با استفاده از درمانهای نگرشی و رفتاردرمانی “تاب آوری” در فرد ایجاد شود.