حافظه نوعی فعالیت ذهنی است که به ما امکان می‌دهد حالات خودآگاهی از قبیل لذات، دردها، تمایلات، خواسته‌ها، احساسات، دریافت های حسی، اندیشه‌ها و قضاوت‌ها را حفظ کرده و آنها را مجددا در ذهن خویش بازیابیم. حافظه امکان بازشناسی و مراجعه به گذشته را به ما می‌دهد.
در کنار حافظه مشکلی به نام فراموشی نیز می‌تواند وجود داشته باشد که فرد را به مشکل بیندازد.
«فراموش‌کردن» پدیده‌ای طبیعی است و حتی ممکن است به انسان کمک کند اتفاقات ناگوار و تلخی‌ها را به خاطر نیاورد. فراموشی زمانی روی می‌دهد که اطلاعات از همان اول به‌خوبی و با استحکام کافی در شبکه‌های عصبی مغز کدگذاری نمی‌شوند. مثلا ممکن است با فردی در یک محیط اجتماعی آشنا شوید ولی دو روز بعد اسم آن فرد را به خاطر نیاورید.
اما نوع دیگری از فراموشی وجود دارد که بیمارگون است و به آن «آمنزیا» می‌گویند که این حالت به دلیل آسیب مغزی یا یک ضربه روانشناختی و روحی ایجاد می‌شود و در این حالت ممکن است فردی اسم خودش یا پدر و مادرش را به خاطر نیاورد.
آمنزیا ناتوانی در به یادآوری اطلاعات شخصی مهم است. این نوع افت حافظه با فراموشکاری یا حواس‌پرتی ارتباطی ندارد و در این حالت فرد نمی‌تواند خاطرات ذخیره شده و رویدادهای پیش از آغاز فراموشی را به یاد بیاورد. همچنین نمی‌تواند خاطرات بلندمدت جدید ایجاد کند.
آمنزیا انواع مختلفی دارد که یکی از آنها آمنزیای گسسته است. در این حالت فرد ممکن است به صورت گزینشی یک یا چند رویداد را به خاطر نیاورد یا ممکن است حالت کلی داشته باشد که در این حالت فرد هویت شخصی و گذشته خود را به خاطر نمی‌آورد.این حالت می‌تواند به دنبال اتفاقات ناراحت‌کننده یا استرس‌آور شدید مانند آزار جسمی، سوء استفاده جنسی یا روبه‌روشدن با یک فاجعه طبیعی یا انسانی، قربانی تصادفات رانندگی شدن یا شرکت در جنگ صورت بگیرد.
زمانی که فرد به دنبال یک تجربه تلخ دچار فراموشی می‌شود سردرگم و گیج به نظر می‌رسد و حتی ممکن است از مشکل حافظه‌ای خود آگاه نباشد.
این حالت می‌تواند در همه گروه‌های سنی اتفاق بیفتد و از چند دقیقه تا چند سال طول بکشد و برای درمان ابتدا باید نوع فراموشی مشخص شود سپس به درمان پرداخته شود.