گاهی والدین ممکن است مشکلات نوجوان را مربوط به دوران بلوغ و سرکشی های نوجوانی بدانند و پیگیری به موقع را انجام ندهند. حتی در برخی موارد خود نوجوان اعلام می کند که می خواهد با روانشناس صحبت کند اما خواسته او از طرف والدین جدی گرفته نمی شود.اعلائم رفتار در کودکان باید جدی گرفته شود.

در مورد کودکان لازم است تا والدین از ۶ ماهگی تا یک سالگی نسبت به رشد تکاملی کودک خود حساسیت زیادی نشان دهند.
برخی از کودکان دشوار هستند اما بیمار به حساب نمی آیند.این کودکان بدخلق هستند، زیاد گریه می کنند، در مقابل کوچک ترین تغییری واکنش های شدیدی نشان می دهند،

ریتم خواب و غذای نامنظمی دارند، بدخواب و بدغذا هستند و از جمع فاصله می گیرند و واکنش های شدید به دیگران نشان می دهند و باید اشاره داشت که این کودکان در واقع بیمار نیستند بلکه سرشت آنها دشوار است و در مقایسه باکودکان آرام، والدین خود را بیشتر خسته می کنند.

والدین این کودکان ممکن است نسبت به کودک خود احساس خستگی و بیزاری داشته باشند و کودکان دشوار در حدود سن 2 سالگی مستعد مشکلات رفتاری هستند که در صورت رسیدگی نکردن به موقع این مشکلات در ۶سالگی چند برابر می شود.

اما برخی از کودکان بیمار به حساب می آیند که بهتر است در خصوص مشکلات رفتاری آنها مداخلات درمانی صورت گیرد. شایعترین اختلالات روانشناختی در کودکان عبارتند از:کمبود توجه / اختلال بیش فعالی؛ اختلال رفتاری یا شخصیتی ؛ اضطراب ؛ افسردگی ؛ اوتیسم و اختلال طیف اوتیسم. علاوه بر این موارد اختلالات گسترده دیگری نیز وجود دارند که لازم است تا علایم آنها نیز جدی گرفته شود.

علایم رفتاری مهم در کودکان که لازم است به آنها توجه شود عبارتند از:

تغییر در خلق و خو و احساس غمگینی که بیش از دو هفته طول بکشد و یا خلق بسیار نامتعادل که باعث بروز مشکلات در روابط بین فردی و خانوادگی شود.
اضطراب و بی قراری مداوم و دشواری در تمرکز
مشکلات خواب شدید و مشکل در اشتها
عملکرد ضعیف در خواندن ، نوشتن و دروسی مانند ریاضی و یا دیکته نویسی
احساس ترس شدید و بدون دلیل که باعث می شود تا کودک فعالیت های عادی روزمره خود را انجام ندهد و این احساس ترس با علایم فیزیولوژیک (تغییر ضربان قلب و تنفس و لرزش) نیز همراه است.
عدم کنترل خشم و زد و خورد با همسالان، دعوا کردن و جنجال کردن بیش از حد و تمایل به صدمه زدن به خود و دیگران
درخودفرورفتگی و عدم ارتباط اجتماعی و کمبود شدید اعتماد به نفس
برای تشخیص لازم است تا سن و جنسیت کودک و شرایطی که کودک در آن بزرگ می شود مورد ارزیابی قرار گیرد و سپس با توجه به نوع مشکل، از روشهای تربیتی ، رفتاردرمانی، گروه درمانی و در صورت لزوم از دارودرمانی استفاده شود.